Liefs, Sofia

bedankt dat jullie herinneringen
zo tastbaar maken.

Geknipte nagels.
Een lepel vasthoudend,
of een ijshoorn.
Vingers gebogen naar elkaar.
Overblijfselen van tijd en belevingen,
in mijn hoofd en op mijn netvlies.
Gemaakt om een instrument te bespelen,
of om op mijn heup te rusten.
Met een toetsenbord als achtergrond
of verdwijnend in mij.
Sterk en zacht
jullie aanraking.

Ik vergeet niet.

Liefs,
Sofia

dank je dat je ruis dempt.

Dat je ruimte bent.
Een leeg canvas.
Voor gedachten.

Liefs,
Sofia

bedankt dat jullie zo raak zijn.

Dat jullie weigeren
om overschreeuwd te worden
door de muziek in mijn oren.
Weigeren
om overbelicht te raken
door de zonnestralen
door de boomtakken
tijdens mijn fietstocht.
Dat jullie als waarheid voelen.

Liefs, Sofia

bedankt dat jullie
van een korte kruising van paden
zo iets bijzonders maken.
Dat jullie bevestigen
dat duur niet het criterium is,
maar impact.
Dat jullie een kleine stempel drukken
op mijn dag, op mijn leven.
Van kleine gestolen momenten
iets memorabels maken.

Jullie hadden daar ook niet kunnen staan,
zo opeens.
Of mijn blik kunnen negeren.
Maar in plaats daarvan keken jullie terug.
Echt keken.
Naar mij.
En vulden een anders leeg vacuum van tijd.
En maakten daarvan leven.
Worth living.

Bedankt dat jullie
zo onbedoeld en nonchalant
mij hebben laten stoppen,
heel even stil staan.
En dat ik door jullie weer geloof
dat het waar is.

Het geluk zit in de kleine dingen.

Liefs,
Sofia

dank je dat je in mijn buik zit
en in mijn borst,
niet in mijn hoofd.
Want zij onthouden wel,
zij leren.

Dat je niet komt door denken
maar door doen.
Ook al zou ik het anders willen.

Dat je lessen aantrekt.
Keer op keer.
Totdat mijn lijf getemd is.
Het ultieme offer
aan jou.

Ben je mij nu goed gezind?
Heb ik nu wel geleerd?
Blijf je bij mij?
En breng je me nu mijn geluk?

Liefs,
Sofia