Liefs, Sofia

dank je dat je zo vernieuwend bent.

Dat je van hobbels
springplanken maakt.
En van drukketels
warme baden.

Liefs,
Sofia

dank je dat je tegelijk
zo luchtig en zo echt bent.

Dat je het leukste bent.
Dat je niet moet,
niet hoort,
niet verwacht wordt.
En daarom zo blij maakt.

Liefs,
Sofia

we weten allebei dat ik je niet mag. Ik zal er dus geen doekjes om winden.

Dank je dat je zo weer gaat.

Liefs,
Sofia

dank je dat je een hele wereld
in je schuil houdt.

Je kleine rariteiten,
je grote dromen,
je vreemde woorden,
je mooie onvolkomenheden.

De manier waarop 
je je lepel vast houdt,
waarop je je ogen rolt
voordat je spreekt.

De verhalen die je
tussen neus en lippen door
over jezelf vertelt.
De verhalen die je
tussen de regels door
van mijn geratel leest.

Hoe je wakker wordt
en hoe je kijkt als je lacht
en als je je verveelt.

Hoe je mij raakt.
En mij in je wereld binnen laat.
En hoe je mij verandert.
Dat is mooi.

Liefs, 
Sofia

bedankt dat jullie zo veelzijdig en uniek zijn.

Dat jullie me bewust maken van het rijkdom van mijn gevoelswereld.
Van frustratie, radeloosheid en verbazing, tot warmte, veiligheid, blijdschap, inspiratie en uitdaging. En alles daar tussenin.

Ook als ik gek van jullie word,
houd ik van jullie, vreemde wezens!

Liefs,
Sofia

dank je dat je mij verdraagt.

Als ik na lange ontdekkingstochten
rondzwervingen van hoofd en lijf
weer moe en ontaard,
verward
naar jou terug sluip,

Als ik met benen opgevouwen
en rode wangen
nog van de spanning en betovering,
verwondering,
onder je vleugels kruip,

Begrijp jij mij.
Omvat jij mij.
En voelen alle avonturen weer ver weg
En Ik in jou weer zo dichtbij.

Liefs,
Sofia