dank je dat je een onverwachte glimlach tovert. Ik weet niets van jou. Niet de kleur van jouw haar, niet hoe je je ogen dicht knijpt als je zingt. Maar de onbezonnenheid in je stem is om gelukkig van te worden. Ik wens je een mooi leven toe! Liefs, Sofia
dank je dat je weet wat goed voor me is.
Dat je je niet laat imponeren
door mijn spanningsdrang
maar thuis komen
zaligmakend maakt.
Liefs,
Sofia
dank je dat je zo onmogelijk bent
om te negeren.
Als je je zo aan mij opdringt,
in het begin nog onverklaarbaar,
twijfel ik niet meer.
En weet ik zeker wat het is
dat ik niet wil.
Liefs,
Sofia
dank je dat je niet bestaat.
We kunnen lang discussiëren over wat ik met alle niet-toevalligheden doe, maar dat jij zonder te bestaan zoveel voor elkaar krijgt, is in ieder geval super knap!
Liefs,
Sofia
P.S. Ja, ik zal proberen om voorzichtig te zijn met wat ik wens
bedankt dat jullie met mij
in mijn hoofd afdwalen.
Soms in beelden,
soms in woorden,
soms in de afwachting
van de volgende piano klank.
Soms groot en log en boos,
en soms verlegen en schattig
en schitterend.
Vaak onafgemaakt en vluchtig.
Maar altijd van mij.
Liefs,
Sofia
bedankt dat jullie zo een goed excuus zijn
om hardleers te blijven.
Dat jullie van onvoorspelbaarheid
een deugd maken.
Voedsel.
Voor koppigheid.
En verlangen.
Liefs,
Sofia
dank je dat je alles opnieuw start. Als je je weer zo stilletjes en zacht maar overtuigend laat gelden wil ik de tijd het liefst stilzetten zodat je bij me blijft. Maar stiekem moet ik grinniken dat je je niet laat vangen. En denk alleen nog maar 'hoe knap' hoe je herinneringen aan verre vroege ochtenden verleidt maar ook zin en ongeduld voor 'later' wat dat dan ook mag zijn. Liefs, Sofia
Liefs, Sofia 